Ας μιλήσουμε εταιρικά και όχι πολιτικά. Οι μηχανισμοί σε οποιοδήποτε σύνολο ατόμων, κόμμα, βουλευτικό γραφείο, πολιτικό γραφείο, ομάδα, εταιρία, ακόμα και στη μάχη για την τελευταία καρέκλα εξουσίας σε τοπικό σύλλογο δεν είναι απλά αναγκαίο κακό. Είναι απαραίτητο. Χωρίς εσωτερικό μηχανισμό και συμφωνίες πάνω ή κάτω από το τραπέζι, δε γίνεσαι ούτε αρχηγός ομάδας 4ης ερασιτεχνικής. Κάθε αρχηγός χρειάζεται σκληρό φανατικό ατομικό πυρήνα. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν δημιουργεί δεδικασμένο για το τι θα πράξει όταν τελικά πάρει την αρχηγία. Το μόνο που μπορεί να δώσει μια κάποια πρόβλεψη για την συνέχεια είναι τα πεπραγμένα του και το βιογραφικό του.
Ίσως, ίσως, ο αρχηγός που θα εκλεγεί, ερχόμενος μπροστά στις ευθύνες του πράξει διαφορετικά από ότι μας έχει συνηθίσει. Δεν είναι απίθανο οι άνθρωποι όταν έρχονται αντιμέτωποι με τεράστιες ευθύνες να αντιδρούν με τρόπους ξένους προς αυτούς μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ίσως μας εκπλήξουν ευχάριστα. Πιστεύω όμως πως πρέπει να ελαχιστοποιήσουμε τις πιθανότητες έκπληξης.
Για εμένα η διαφορά τον δύο διεκδικητών είναι η εξής: ο Αντώνης εκτός από το ότι μου είχε κλείσει το μαγαζί ( και αυτό θα τον ακολουθεί πάντα να το δειτε), άνοιξε και δικό του μαγαζί και ΔΕΝ τα κατάφερε να το δουλέψει. Το ίδιο και ο «υπαρχηγός» του. Άρα; Θα προσλάμβανες σε πολυεθνική εταιρία, διευθύνοντα σύμβουλο που χρεοκόπησε το συνοικιακό του κατάστημα; Η δικιά μου απάντηση είναι ΟΧΙ κατηγορηματικά.
ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ πάντως , αυτό που θα φέρει τον «εταίρο» Νεοδημοκράτη δυνατό πίσω στην εταιρία δεν είναι ούτε το "πάω αριστερά" ούτε το "πάω δεξιά". Είναι πρωτίστως η σαφής εξήγηση και διαλεύκανση των συνθηκών και αιτιών της αυτοκτονίας του προηγούμενου CEO. Γιατί ακόμα κι αν συμφωνήσουμε πως τελικά ήταν λίγος, κανείς ποτέ δεν εξέρχεται αυτοκαταστρεφόμενος ούτε παρατάει έτσι την ομάδα στην τρικυμία και φεύγει. Και μόνο η υστεροφημία και ο εγωισμός, θα υπαγόρευαν άλλη συμπεριφορά σε οποιονδήποτε. Κάτι τρέχει....
Αν δεν εξακριβωθεί ο πραγματικός λόγος για τον οποίο ο Καραμανλής πέταξε λευκή πετσέτα δε θα ξαναφουντώσει η ελπίδα ποτέ. Γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού μας θα έχουμε πάντα τις θεωρίες συνομωσίας, τις κόντρες και την ηττοπάθεια. Κάναμε 10 χρόνια να ορθοποδήσουμε μετά το 93. Ας μη ξανακάνουμε τα ίδια λάθη. Η πίεση της βάσης για απαντήσεις σε ένα πιο ανοικτό διάλογο θα πρέπει να είναι διαρκής κι επίμονη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου