Με αφορμή το χθεσινό περιστατικό, οι δηλώσεις είναι πολλές, οι αναλύσεις περισσότερες.
Δεν θα τις σχολιάσω, καθώς η πληροφόρηση σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ελεγχόμενη και περιορισμένη, οπότε ο κίνδυνος εσφαλμένων συμπερασμάτων μεγάλος.
Θέλω μόνο να σημειώσω το αυτονόητο, ότι άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη.
Είναι άλλο πράγμα να λέμε, επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ν.μ., όπως δικαιούμαστε και καταρρίπτουμε οτιδήποτε εισβάλει χωρίς άδεια, προκαλώντας πόλεμο και άλλο να το κάνουμε.
Με τα λόγια εκτονωνόμαστε, εκφράζουμε τις σκέψεις μας, επικοινωνούμε. Με τις πράξεις μας, γράφουμε ιστορία.
Θέλουμε όμως τον πόλεμο ?
Τα πράγματα είναι τόσο απλά.
Η ελληνική πολιτική ηγεσία έχει αποφασίσει, να βαδίζει στο δρόμο της διπλωματικής επίλυσης των όποιων εθνικών προβλημάτων.
Οι κινήσεις, κάποιες φορές είναι ψύχραιμες και σοβαρές, στοχεύοντας σε ευνοϊκές μελλοντικές προοπτικές.
Άλλες πάλι φορές, είναι βιαστικές και επιπόλαιες, ρυθμίζουν ένα πρόβλημα όπως όπως για να "κλείσει" και το βρίσκουν διογκωμένο στο μέλλον.
Η ηγεσία, χωρίς να είναι άμοιρη ευθυνών, έχει αφουγκρασθεί τις αδυναμίες, τα θέλω και τα πιστεύω της ελληνικής κοινωνίας και συμπεριφέρεται ανάλογα.
Οι παπούδες και οι γιαγιάδες μας, έχουν βιώσει πολέμους, μας έχουν διηγηθεί τις άσχημες στιγμές που έχουν περάσει. Εχουμε αναπτύξει έτσι αρνητικά ανακλαστικά σε κάθε πιθανότητα πολέμου.
Παράλληλα, μέσα σ'ένα κλίμα γενικότερης αδιαφορίας για τους πολλούς και εστίασης στο προσωπικό συμφέρον, δεν θα έμενε ανεπηρέαστος και ο στρατός (μόνιμοι, υπηρετούντες και έφεδροι).
Όσοι έχουμε υπηρετήσει στο στρατό, έχουμε δει τι γίνεται. Οι περισσότεροι ενδιαφέρομαστε να περάσουμε καλά, να αποφύγουμε ώρες εκπαίδευσης, παραμονή σε συνοριακές μονάδες κλπ
Άλλοι πάλι εξαντλούν κάθε μέσο, ώστε να πάρουν είτε αναβολή, είτε απολυτήριο χωρίς να υπηρετήσουν.
Η απόφαση λοιπόν φαίνεται δεδομένη. Δεν θέλουμε πόλεμο.
Δεν πρέπει ωστόσο να δείχνουμε ότι τον φοβόμαστε. Το εξαιρετικά δύσκολο αυτό έργο, αναλαμβάνουν στρατιωτικοί σαν τον Έλληνα πιλότο του F-16, γνωστοί και σαν ήρωες.
Κατά τα λοιπά, εξαντλούμε τα διπλωματικά μέσα και αν χρειαστεί «κάνουμε γαργάρα» ενδεχόμενες αδικίες, παραβιάσεις, παρενοχλήσεις σε βάρος εθνικών μας ζητημάτων.
Ελπίζω το όραμα της ειρηνικής Ευρωπαϊκής Ένωσης στο οποίο πιστεύουμε, να ευδοκιμήσει.
Διαφορετικά, η ελπίδα εξαντλείται στο ότι, ευτυχώς, οι Έλληνες όταν δεχόμαστε κατάλληλα ισχυρό ερέθισμα, ξυπνά η εθνική μας συνείδηση και ενωμένοι κάνουμε θαύματα.
Τετάρτη 24 Μαΐου 2006
Κυριακή 14 Μαΐου 2006
Συνταγματική Αναθεώρηση
Η συνολική μου πρόταση για τη Συνταγματική Αναθεώρηση έχει ως εξής :
Ανάδειξη του Προέδρου της Δημοκρατίας
Άρθρο 32
*Αντικατάσταση Παραγράφου 3 με :
3. Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται εκείνος που συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών.
Αν δεν επιτευχθεί η πλειοψηφία αυτή, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται μέσα σε πέντε ημέρες, μεταξύ των δύο προσώπων που πλειοψήφησαν και εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εκείνος που συγκέντρωσε τη σχετική πλειοψηφία.
*Κατάργηση Παραγράφου 4
Εξουσίες και ευθύνη από τις πράξεις του Προέδρου
Άρθρο 35
*Αντικατάσταση Παραγράφου 2γ με :
2γ) τη διάλυση της Βουλής κατά το άρθρο 41 παράγραφος 1, αν δεν την προσυπογράψει ο Πρωθυπουργός και κατά το άρθρο 53 παράγραφος 1, αν δεν την προσυπογράψει το Υπουργικό Συμβούλιο.
Άρθρο 41
*Κατάργηση Παραγράφου 5
(βλ. και σχετικό post)
Ανάδειξη και συγκρότηση της Βουλής
Άρθρο 51
*Αντικατάσταση Παραγράφου 5
5. Η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος δεν είναι υποχρεωτική.
Κωλύματα και ασυμβίβαστα των βουλευτών
Άρθρο 57
*Κατάργηση του ασυμβίβαστου των καθηκόντων του βουλευτή με την άσκηση οποιουδήποτε επαγγέλματος.
Διατήρηση του ασυμβίβαστου με τις δραστηριότητες που περιγράφονται στην Παράγραφο 1, περιπτώσεις α,β,γ,δ,ε
Άρθρο 115
*Κατάργηση Παραγράφου 7
Υπηρεσιακή κατάσταση των οργάνων της διοίκησης
Άρθρο 103
* Άρση της μονιμότητας των Δημοσίων Υπαλλήλων
(βλ. και σχετικό post)
Ανάδειξη του Προέδρου της Δημοκρατίας
Άρθρο 32
*Αντικατάσταση Παραγράφου 3 με :
3. Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται εκείνος που συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών.
Αν δεν επιτευχθεί η πλειοψηφία αυτή, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται μέσα σε πέντε ημέρες, μεταξύ των δύο προσώπων που πλειοψήφησαν και εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εκείνος που συγκέντρωσε τη σχετική πλειοψηφία.
*Κατάργηση Παραγράφου 4
Εξουσίες και ευθύνη από τις πράξεις του Προέδρου
Άρθρο 35
*Αντικατάσταση Παραγράφου 2γ με :
2γ) τη διάλυση της Βουλής κατά το άρθρο 41 παράγραφος 1, αν δεν την προσυπογράψει ο Πρωθυπουργός και κατά το άρθρο 53 παράγραφος 1, αν δεν την προσυπογράψει το Υπουργικό Συμβούλιο.
Άρθρο 41
*Κατάργηση Παραγράφου 5
(βλ. και σχετικό post)
Ανάδειξη και συγκρότηση της Βουλής
Άρθρο 51
*Αντικατάσταση Παραγράφου 5
5. Η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος δεν είναι υποχρεωτική.
Κωλύματα και ασυμβίβαστα των βουλευτών
Άρθρο 57
*Κατάργηση του ασυμβίβαστου των καθηκόντων του βουλευτή με την άσκηση οποιουδήποτε επαγγέλματος.
Διατήρηση του ασυμβίβαστου με τις δραστηριότητες που περιγράφονται στην Παράγραφο 1, περιπτώσεις α,β,γ,δ,ε
Άρθρο 115
*Κατάργηση Παραγράφου 7
Υπηρεσιακή κατάσταση των οργάνων της διοίκησης
Άρθρο 103
* Άρση της μονιμότητας των Δημοσίων Υπαλλήλων
(βλ. και σχετικό post)
Σάββατο 13 Μαΐου 2006
Δημόσιοι Υπάλληλοι
Κάθε φορά που στις μεταξύ μας συζητήσεις, μπαίνει θέμα σχετικό με Δημοσίους υπαλλήλους, σχεδόν όλοι συμφωνούμε πως το υφιστάμενο καθεστώς εργασίας αυτών, πρέπει με κάποιο τρόπο να αλλάξει.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο, κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα ετών, να τεθούν σε επαναδιαπραγμάτευση.
Το πολιτικό κόστος τεράστιο, γι’ αυτό και οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων δείχνουν σχετική ατολμία.
Αυτό το διάστημα, η σημερινή κυβέρνηση, στα πλαίσια μιας συνταγματικής αναθεώρησης, φέρνει το θέμα στο προσκήνιο.
Μεταξύ των προτάσεων που παρουσίασε ο Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, περιλαμβάνεται και αυτή, που αφορά τη μονιμότητα των υπαλλήλων του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα.
Εκτιμώ πως πρόκειται για μια πολύ σοβαρή κίνηση, που προϋποθέτει πολιτικό θάρρος και δείχνει έμπρακτα, πρόθεση για την υλοποίηση ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων.
Τι συμβαίνει σήμερα στο Δημόσιο Τομέα ?
Η μονιμότητα των εργαζομένων, οδηγεί πολλούς από αυτούς, στον εφησυχασμό, τη χαλάρωση και τη μαλθακότητα.
Το βλέπουμε να συμβαίνει σε φίλους και γνωστούς μας, μετά την πρόσληψη τους από υπηρεσία ή επιχείρηση του Δημοσίου.
Η σιγουριά τους πλεονεκτεί αισθητά έναντι της αβεβαιότητας των υπαλλήλων του Ιδιωτικού Τομέα, σε τέτοιο βαθμό, που ίσως οδηγεί σε νέο διαχωρισμό εργαζομένων, σε προνομιούχους και μη.
Αρκετοί Έλληνες και Ελληνίδες, δεν έχουν ακόμη αποχωριστεί παλιά κατάλοιπα, θεωρούν «ρουφιάνο», «χαφιέ» κλπ αυτόν που θα τολμήσει να επισημάνει την εργασιακή ασυνέπεια και συνήθως όλοι μαζί συμφωνούν και αποδέχονται ένα ιδιότυπο καθεστώς σιωπής και ανοχής, που έχει ως αποτέλεσμα τα γνωστά νοσηρά φαινόμενα.
Τον καιρό που γινόταν προσπάθεια οικοδόμησης του κράτους, οι συνθήκες ήταν πολύ διαφορετικές.
Τότε η κυβέρνηση προχωρούσε σε μαζικές κρατικοποιήσεις, σε πλήρη αντιδιαστολή με τις σημερινές ιδιωτικοποιήσεις.
Τότε η εργασία σαν Δημόσιος Υπάλληλος δεν ήταν ελκυστική, σε αντίθεση με το σημερινό παραλήρημα και τις ατελείωτες ουρές κατά την υποβολή των σχετικών αιτήσεων.
Σήμερα, έχουμε ανάγκη από ένα Δημόσιο Τομέα με σύγχρονο οργανόγραμμα, ευέλικτο και αποτελεσματικό.
Με υπαλλήλους που δεν θα προκαλούν με την οκνηρία τους, θα ενδιαφέρονται έμπρακτα για τη σωστή διεκπεραίωση της εργασίας που τους αναλογεί, σεβόμενοι τον Έλληνα φορολογούμενο πολίτη.
Τι μπορούμε να κάνουμε ?
Μια συνταγματική αναθεώρηση, θεωρώ πως πρέπει να προσαρμόσει τα αντίστοιχα άρθρα του Συντάγματος, στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Οι δικές μου προτάσεις, που θέτω σε συζήτηση, έχουν ως εξής :
1. Οι συμβάσεις εργασίας του νεοπροσλαμβανομένου προσωπικού από τούδε και στο εξής, μπορούν να είναι :
α) Αορίστου Χρόνου, για τις θέσεις εργασίας εκείνες που καλύπτουν διαρκείς ανάγκες
β) Ορισμένου Χρόνου, για θέσεις εργασίας που εξυπηρετούν περιστασιακές ανάγκες
2. Αναδιατύπωση του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα. Ευέλικτο ωράριο, δικαιώματα και υποχρεώσεις.
3. Σύσταση τοπικών υπηρεσιακών συμβουλίων με αιρετά (εκλεγμένα από τις κατά τόπους Γενικές Συνελεύσεις του προσωπικού) και διορισμένα μέλη, που θα έχουν την «ενδιάμεση εργοδοτική ευθύνη».
4. Κατάργηση του Εφάπαξ.
5. Στα πλαίσια ενοποίησης των ασφαλιστικών ταμείων, ασφάλιση πλέον στο Ι.Κ.Α.
6. Για τους παλαιούς υπαλλήλους, κατά περίπτωση και ανάλογα με την προϋπηρεσία τους, ενδεχόμενη μετατροπή των συμβάσεων τους σε εύλογο βάθος χρόνου (10 – 15 ετών).
Η συζήτηση που έχει ξεκινήσει, ελπίζω να οδηγήσει σε χρήσιμες για όλους μας, τελικές προτάσεις.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο, κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα ετών, να τεθούν σε επαναδιαπραγμάτευση.
Το πολιτικό κόστος τεράστιο, γι’ αυτό και οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων δείχνουν σχετική ατολμία.
Αυτό το διάστημα, η σημερινή κυβέρνηση, στα πλαίσια μιας συνταγματικής αναθεώρησης, φέρνει το θέμα στο προσκήνιο.
Μεταξύ των προτάσεων που παρουσίασε ο Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, περιλαμβάνεται και αυτή, που αφορά τη μονιμότητα των υπαλλήλων του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα.
Εκτιμώ πως πρόκειται για μια πολύ σοβαρή κίνηση, που προϋποθέτει πολιτικό θάρρος και δείχνει έμπρακτα, πρόθεση για την υλοποίηση ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων.
Τι συμβαίνει σήμερα στο Δημόσιο Τομέα ?
Η μονιμότητα των εργαζομένων, οδηγεί πολλούς από αυτούς, στον εφησυχασμό, τη χαλάρωση και τη μαλθακότητα.
Το βλέπουμε να συμβαίνει σε φίλους και γνωστούς μας, μετά την πρόσληψη τους από υπηρεσία ή επιχείρηση του Δημοσίου.
Η σιγουριά τους πλεονεκτεί αισθητά έναντι της αβεβαιότητας των υπαλλήλων του Ιδιωτικού Τομέα, σε τέτοιο βαθμό, που ίσως οδηγεί σε νέο διαχωρισμό εργαζομένων, σε προνομιούχους και μη.
Αρκετοί Έλληνες και Ελληνίδες, δεν έχουν ακόμη αποχωριστεί παλιά κατάλοιπα, θεωρούν «ρουφιάνο», «χαφιέ» κλπ αυτόν που θα τολμήσει να επισημάνει την εργασιακή ασυνέπεια και συνήθως όλοι μαζί συμφωνούν και αποδέχονται ένα ιδιότυπο καθεστώς σιωπής και ανοχής, που έχει ως αποτέλεσμα τα γνωστά νοσηρά φαινόμενα.
Τον καιρό που γινόταν προσπάθεια οικοδόμησης του κράτους, οι συνθήκες ήταν πολύ διαφορετικές.
Τότε η κυβέρνηση προχωρούσε σε μαζικές κρατικοποιήσεις, σε πλήρη αντιδιαστολή με τις σημερινές ιδιωτικοποιήσεις.
Τότε η εργασία σαν Δημόσιος Υπάλληλος δεν ήταν ελκυστική, σε αντίθεση με το σημερινό παραλήρημα και τις ατελείωτες ουρές κατά την υποβολή των σχετικών αιτήσεων.
Σήμερα, έχουμε ανάγκη από ένα Δημόσιο Τομέα με σύγχρονο οργανόγραμμα, ευέλικτο και αποτελεσματικό.
Με υπαλλήλους που δεν θα προκαλούν με την οκνηρία τους, θα ενδιαφέρονται έμπρακτα για τη σωστή διεκπεραίωση της εργασίας που τους αναλογεί, σεβόμενοι τον Έλληνα φορολογούμενο πολίτη.
Τι μπορούμε να κάνουμε ?
Μια συνταγματική αναθεώρηση, θεωρώ πως πρέπει να προσαρμόσει τα αντίστοιχα άρθρα του Συντάγματος, στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Οι δικές μου προτάσεις, που θέτω σε συζήτηση, έχουν ως εξής :
1. Οι συμβάσεις εργασίας του νεοπροσλαμβανομένου προσωπικού από τούδε και στο εξής, μπορούν να είναι :
α) Αορίστου Χρόνου, για τις θέσεις εργασίας εκείνες που καλύπτουν διαρκείς ανάγκες
β) Ορισμένου Χρόνου, για θέσεις εργασίας που εξυπηρετούν περιστασιακές ανάγκες
2. Αναδιατύπωση του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα. Ευέλικτο ωράριο, δικαιώματα και υποχρεώσεις.
3. Σύσταση τοπικών υπηρεσιακών συμβουλίων με αιρετά (εκλεγμένα από τις κατά τόπους Γενικές Συνελεύσεις του προσωπικού) και διορισμένα μέλη, που θα έχουν την «ενδιάμεση εργοδοτική ευθύνη».
4. Κατάργηση του Εφάπαξ.
5. Στα πλαίσια ενοποίησης των ασφαλιστικών ταμείων, ασφάλιση πλέον στο Ι.Κ.Α.
6. Για τους παλαιούς υπαλλήλους, κατά περίπτωση και ανάλογα με την προϋπηρεσία τους, ενδεχόμενη μετατροπή των συμβάσεων τους σε εύλογο βάθος χρόνου (10 – 15 ετών).
Η συζήτηση που έχει ξεκινήσει, ελπίζω να οδηγήσει σε χρήσιμες για όλους μας, τελικές προτάσεις.
Εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας
Στα πλαίσια της Συνταγματικής Αναθεώρησης, εξετάζεται το ενδεχόμενο αλλαγής, στον τρόπο εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Παραθέτω μερικές δικές μου σκέψεις :
Η σύγχρονη Ελληνική Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, η μεγαλύτερη σε συνεχόμενη διάρκεια, με τα όποια προβλήματά της, έχει καταφέρει πολλά.
Παρέλαβε το 1974, ένα κράτος κατεστραμμένο, με τους Έλληνες πολίτες διχασμένους και καχύποπτους.
Εγκαθίδρυσε τη Δημοκρατία, οικοδόμησε το κράτος, επεδίωξε την εθνική συμφιλίωση.
Έφερε την Ελλάδα κοντά στην υπόλοιπη Ευρώπη, καθιστώντας τη, ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Θεωρώ λοιπόν, πως η σημερινή μορφή του πολιτεύματος, δεν πρέπει να αλλάξει.
Οι Βουλευτές θέτουν στην κρίση του Κοινοβουλίου, τα προβλήματα της περιφέρειάς τους, ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση, αναλαμβάνουν τη Διοίκηση και την πρωτοβουλία των κινήσεων, ελεγχόμενοι σε κάθε περίπτωση από το Κοινοβούλιο.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εκλέγεται δια των αντιπροσώπων του Εκλογικού Σώματος (Βουλευτές) και ορίζει με την παρουσία του, το πολίτευμα της Χώρας.
Δεν ασκεί ουσιαστική εκτελεστική εξουσία, δεν δεσμεύει τη Χώρα με προσωπικές του πολιτικές.
Το Κοινοβούλιο νομοθετεί και έχει την ευθύνη διακυβέρνησης της Χώρας, ο Πρόεδρος διατυπώνει σκέψεις, συμβουλεύει, επιδιώκει την εθνική ομοψυχία, αλλά δεν κυβερνά.
Δεν θεωρώ χρήσιμη τη συγκέντρωση περισσότερων εξουσιών στο αξίωμα του Προέδρου.
Η εκλογή του Προέδρου απευθείας από το Εκλογικό Σώμα, είναι πολύ πιθανό να δώσει ιδιαίτερη δυναμική στο πρόσωπο του Προέδρου.
Ένα τέτοιο ενδεχόμενο εγκυμονεί τον κίνδυνο άσκησης προσωπικών πολιτικών από τον ενδυναμωμένο Πρόεδρο.
Ίσως βρεθούμε μπροστά σε πρόβλημα δυαρχίας, με τον Πρόεδρο και το Κοινοβούλιο, να έχουν και οι δύο την απευθείας Λαϊκή Εντολή.
Είμαι υπέρ της διατήρησης της Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Επιπλέον, θέτω σε συζήτηση, την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από το Κοινοβούλιο, με συγκέντρωση της απόλυτης πλειοψηφίας (151 βουλευτές).
Σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1975, για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από το Κοινοβούλιο, με πενταετή θητεία, διενεργείται ψηφοφορία, όπου απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία των (2/3) του Σώματος (200 ψήφοι), για την επίτευξη εκλογής.
Αν δεν καταστεί δυνατό, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται μετά από 5 ημέρες.
Αν και πάλι δεν επιτευχθεί η συγκέντρωση των (2/3) του Σώματος, επαναλαμβάνεται μετά από 5 ημέρες, με απαίτηση πλειοψηφίας των (3/5) του Σώματος (180 ψήφοι).
Αν και πάλι δεν προκύψει η απατούμενη πλειοψηφία, η Βουλή διαλύεται, προκηρρύσονται εκλογές και το Σώμα που θα προκύψει, εκλέγει Πρόεδρο με πλειοψηφία 180 βουλευτών.
Αν δεν προκύψει τέτοια πλειοψηφία, επαναλαμβάνεται μετά από 5 μέρες και εκλέγεται Πρόεδρος, εκείνος που θα συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία του συνόλου των Βουλευτών.
Στην περίπτωση που δεν υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία, επαναλαμβάνεται μετά 5 μέρες μεταξύ των 2 που πλειοψήφησαν και εκλέγεται εκείνος που συγκέντρωσε τη σχετική πλειοψηφία.
Η εκλογή του Προέδρου δεν πρέπει να δημιουργεί προβλήματα στη διακυβέρνηση της Χώρας, με διάλυση της Βουλής και διενέργεια πρόωρων εκλογών.
Η εκλογή του Πρόεδρου δεν πρέπει να βάζει σε ομηρία την Κυβέρνηση, εξαναγκάζοντας τη να «συνδιαλλαγεί», για να αποφύγει τη διάλυση της Βουλής.
Είναι πάντα θετική και χρήσιμη, η επιδίωξη ευρύτερης κοινοβουλευτικής συναίνεσης, όχι όμως υπό την απειλή εκλογών.
Το Σύνταγμα του 1975, προέβλεπε αυξημένη πλειοψηφία, διότι αφενός ο Πρόεδρος είχε αυξημένες εξουσίες και αφετέρου οι συνθήκες τότε ήταν πολύ διαφορετικές και ήταν χρήσιμη μια τέτοια προϋπόθεση, ώστε να εξαναγκαστούν οι πολιτικές δυνάμεις σε ευρύτερη συναίνεση.
Μετά από 30 και πλέον χρόνια Δημοκρατίας, έχει ωριμάσει μεταξύ των Ελλήνων και των Ελληνίδων, η αποδοχή μιας Προεδρικής υποψηφιότητας ευρύτερα αποδεκτής, χωρίς στενά κομματικά κριτήρια.Οι Κυβερνήσεις το έχουν αντιληφθεί αυτό και έχουν οδηγηθεί σε επιλογές, που ψηφίστηκαν θετικά από τα Κοινοβούλια, με πλειοψηφίες που υπερέβησαν κατά πολύ το όριο των 180 Βουλευτών.
Παραθέτω μερικές δικές μου σκέψεις :
Η σύγχρονη Ελληνική Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, η μεγαλύτερη σε συνεχόμενη διάρκεια, με τα όποια προβλήματά της, έχει καταφέρει πολλά.
Παρέλαβε το 1974, ένα κράτος κατεστραμμένο, με τους Έλληνες πολίτες διχασμένους και καχύποπτους.
Εγκαθίδρυσε τη Δημοκρατία, οικοδόμησε το κράτος, επεδίωξε την εθνική συμφιλίωση.
Έφερε την Ελλάδα κοντά στην υπόλοιπη Ευρώπη, καθιστώντας τη, ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Θεωρώ λοιπόν, πως η σημερινή μορφή του πολιτεύματος, δεν πρέπει να αλλάξει.
Οι Βουλευτές θέτουν στην κρίση του Κοινοβουλίου, τα προβλήματα της περιφέρειάς τους, ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση, αναλαμβάνουν τη Διοίκηση και την πρωτοβουλία των κινήσεων, ελεγχόμενοι σε κάθε περίπτωση από το Κοινοβούλιο.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εκλέγεται δια των αντιπροσώπων του Εκλογικού Σώματος (Βουλευτές) και ορίζει με την παρουσία του, το πολίτευμα της Χώρας.
Δεν ασκεί ουσιαστική εκτελεστική εξουσία, δεν δεσμεύει τη Χώρα με προσωπικές του πολιτικές.
Το Κοινοβούλιο νομοθετεί και έχει την ευθύνη διακυβέρνησης της Χώρας, ο Πρόεδρος διατυπώνει σκέψεις, συμβουλεύει, επιδιώκει την εθνική ομοψυχία, αλλά δεν κυβερνά.
Δεν θεωρώ χρήσιμη τη συγκέντρωση περισσότερων εξουσιών στο αξίωμα του Προέδρου.
Η εκλογή του Προέδρου απευθείας από το Εκλογικό Σώμα, είναι πολύ πιθανό να δώσει ιδιαίτερη δυναμική στο πρόσωπο του Προέδρου.
Ένα τέτοιο ενδεχόμενο εγκυμονεί τον κίνδυνο άσκησης προσωπικών πολιτικών από τον ενδυναμωμένο Πρόεδρο.
Ίσως βρεθούμε μπροστά σε πρόβλημα δυαρχίας, με τον Πρόεδρο και το Κοινοβούλιο, να έχουν και οι δύο την απευθείας Λαϊκή Εντολή.
Είμαι υπέρ της διατήρησης της Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Επιπλέον, θέτω σε συζήτηση, την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από το Κοινοβούλιο, με συγκέντρωση της απόλυτης πλειοψηφίας (151 βουλευτές).
Σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1975, για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από το Κοινοβούλιο, με πενταετή θητεία, διενεργείται ψηφοφορία, όπου απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία των (2/3) του Σώματος (200 ψήφοι), για την επίτευξη εκλογής.
Αν δεν καταστεί δυνατό, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται μετά από 5 ημέρες.
Αν και πάλι δεν επιτευχθεί η συγκέντρωση των (2/3) του Σώματος, επαναλαμβάνεται μετά από 5 ημέρες, με απαίτηση πλειοψηφίας των (3/5) του Σώματος (180 ψήφοι).
Αν και πάλι δεν προκύψει η απατούμενη πλειοψηφία, η Βουλή διαλύεται, προκηρρύσονται εκλογές και το Σώμα που θα προκύψει, εκλέγει Πρόεδρο με πλειοψηφία 180 βουλευτών.
Αν δεν προκύψει τέτοια πλειοψηφία, επαναλαμβάνεται μετά από 5 μέρες και εκλέγεται Πρόεδρος, εκείνος που θα συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία του συνόλου των Βουλευτών.
Στην περίπτωση που δεν υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία, επαναλαμβάνεται μετά 5 μέρες μεταξύ των 2 που πλειοψήφησαν και εκλέγεται εκείνος που συγκέντρωσε τη σχετική πλειοψηφία.
Η εκλογή του Προέδρου δεν πρέπει να δημιουργεί προβλήματα στη διακυβέρνηση της Χώρας, με διάλυση της Βουλής και διενέργεια πρόωρων εκλογών.
Η εκλογή του Πρόεδρου δεν πρέπει να βάζει σε ομηρία την Κυβέρνηση, εξαναγκάζοντας τη να «συνδιαλλαγεί», για να αποφύγει τη διάλυση της Βουλής.
Είναι πάντα θετική και χρήσιμη, η επιδίωξη ευρύτερης κοινοβουλευτικής συναίνεσης, όχι όμως υπό την απειλή εκλογών.
Το Σύνταγμα του 1975, προέβλεπε αυξημένη πλειοψηφία, διότι αφενός ο Πρόεδρος είχε αυξημένες εξουσίες και αφετέρου οι συνθήκες τότε ήταν πολύ διαφορετικές και ήταν χρήσιμη μια τέτοια προϋπόθεση, ώστε να εξαναγκαστούν οι πολιτικές δυνάμεις σε ευρύτερη συναίνεση.
Μετά από 30 και πλέον χρόνια Δημοκρατίας, έχει ωριμάσει μεταξύ των Ελλήνων και των Ελληνίδων, η αποδοχή μιας Προεδρικής υποψηφιότητας ευρύτερα αποδεκτής, χωρίς στενά κομματικά κριτήρια.Οι Κυβερνήσεις το έχουν αντιληφθεί αυτό και έχουν οδηγηθεί σε επιλογές, που ψηφίστηκαν θετικά από τα Κοινοβούλια, με πλειοψηφίες που υπερέβησαν κατά πολύ το όριο των 180 Βουλευτών.
Παρασκευή 5 Μαΐου 2006
Μουσουλμάνα Υποψήφια Υπερνομάρχης
Όλοι οι Καβαλιώτες και οι Καβαλιώτισσες θα πρέπει να αισθανόμαστε ιδιαίτερα υπερήφανοι και χαρούμενοι, όταν το ένα από τα δύο κόμματα εξουσίας (ΠΑ.ΣΟ.Κ.) προτείνει για Υπερνομάρχη στην Περιφέρεια μας, μουσουλμάνα υπήκοο.
Συμφωνούμε όλοι φαντάζομαι πως όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες υπήκοοι, έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.
Όμως,
Διερχόμαστε άλλη μία ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Η σοβαρότητα του θέματος, φαίνεται και από το γεγονός, ότι ο Πρωθυπουργός, ενώ έχει δεχτεί σχετική πρόσκληση, αναβάλλει συνεχώς από τον περασμένο Νοέμβριο, την επίσημη επίσκεψη του στην Άγκυρα.
Η Τουρκία μέχρι τέλος του χρόνου, έχει να καλύψει μία σειρά από προϋποθέσεις, αν επιθυμεί την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Προς το παρόν κινείται σε εντελώς άλλη κατεύθυνση, δημιουργώντας μεταξύ άλλων, προβλήματα στη χριστιανική μειονότητα και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Η Ελλάδα από την άλλη, είναι έτοιμη να προχωρήσει στην παραχώρηση άδειας ανέγερσης μουσουλμανικών τεμενών, για να μην θίγονται τα δικαιώματα της ελληνικής μουσουλμανικής μειονότητας.
Σωστά.
Δεν πρέπει να κοιτάμε πίσω, αλλά μπροστά.
Δεν πρέπει να μας παρασύρει η Τουρκία στον οπισθοδρομικό κλασικό τρόπο αντιμετώπισης των εσωτερικών προβλημάτων, με την ανακάλυψη εχθρών στο εξωτερικό.
Όμως,
Μήπως προχωράμε πολύ γρήγορα και μάλιστα μόνοι μας ?
Πόσο απαραίτητη είναι μια μουσουλμανική υποψηφιότητα, σε μια Περιφέρεια που η πλειοψηφία των κατοίκων είναι χριστιανοί ?
Ιδιαίτερα δε, όταν η υποψηφιότητα δεν είναι αποτέλεσμα εσωτερικών εκλογικών διαδικασιών στις τοπικές οργανώσεις, αλλά απευθείας διορισμού από την ηγεσία του κόμματος.
Ας μην γελιόμαστε.
Είναι μια κίνηση με ιδιαίτερη σημασία, που ήταν δεδομένο πως θα ξεφύγει και θα συζητηθεί πολύ πέρα από τα όρια της Περιφέρειας μας.
Την Ιστορία τη γράφουμε εμείς, με τις πράξεις και τις επιλογές μας.
Συμφωνούμε όλοι φαντάζομαι πως όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες υπήκοοι, έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.
Όμως,
Διερχόμαστε άλλη μία ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Η σοβαρότητα του θέματος, φαίνεται και από το γεγονός, ότι ο Πρωθυπουργός, ενώ έχει δεχτεί σχετική πρόσκληση, αναβάλλει συνεχώς από τον περασμένο Νοέμβριο, την επίσημη επίσκεψη του στην Άγκυρα.
Η Τουρκία μέχρι τέλος του χρόνου, έχει να καλύψει μία σειρά από προϋποθέσεις, αν επιθυμεί την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Προς το παρόν κινείται σε εντελώς άλλη κατεύθυνση, δημιουργώντας μεταξύ άλλων, προβλήματα στη χριστιανική μειονότητα και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Η Ελλάδα από την άλλη, είναι έτοιμη να προχωρήσει στην παραχώρηση άδειας ανέγερσης μουσουλμανικών τεμενών, για να μην θίγονται τα δικαιώματα της ελληνικής μουσουλμανικής μειονότητας.
Σωστά.
Δεν πρέπει να κοιτάμε πίσω, αλλά μπροστά.
Δεν πρέπει να μας παρασύρει η Τουρκία στον οπισθοδρομικό κλασικό τρόπο αντιμετώπισης των εσωτερικών προβλημάτων, με την ανακάλυψη εχθρών στο εξωτερικό.
Όμως,
Μήπως προχωράμε πολύ γρήγορα και μάλιστα μόνοι μας ?
Πόσο απαραίτητη είναι μια μουσουλμανική υποψηφιότητα, σε μια Περιφέρεια που η πλειοψηφία των κατοίκων είναι χριστιανοί ?
Ιδιαίτερα δε, όταν η υποψηφιότητα δεν είναι αποτέλεσμα εσωτερικών εκλογικών διαδικασιών στις τοπικές οργανώσεις, αλλά απευθείας διορισμού από την ηγεσία του κόμματος.
Ας μην γελιόμαστε.
Είναι μια κίνηση με ιδιαίτερη σημασία, που ήταν δεδομένο πως θα ξεφύγει και θα συζητηθεί πολύ πέρα από τα όρια της Περιφέρειας μας.
Την Ιστορία τη γράφουμε εμείς, με τις πράξεις και τις επιλογές μας.
Ενδιαφέρουσα κίνηση που ταράζει ισορροπίες
Παίζει σενάριο εξαγοράς ΓΕΡΜΑΝΟΥ από ΚΟΣΜΟΤΕ.
Αν γίνει ταράζει τα σχετικά λιμνάζοντα νερά και καταδεικνύει και πώς μια "ημικρατική" εταιρεία ξεκινώντας τρίτη την κούρσα έχει ξεπεράσει τους 2 άλλους ανταγωνιστές...
Ας τα βλέπει η "μαμά" ΟΤΕ...
Αν γίνει ταράζει τα σχετικά λιμνάζοντα νερά και καταδεικνύει και πώς μια "ημικρατική" εταιρεία ξεκινώντας τρίτη την κούρσα έχει ξεπεράσει τους 2 άλλους ανταγωνιστές...
Ας τα βλέπει η "μαμά" ΟΤΕ...
Πέμπτη 4 Μαΐου 2006
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)