Ας μιλήσουμε για πολιτικό κόστος. Μια φράση τόσο χρησιμοποιημένη στην Ελλάδα, που θα νόμιζε κανείς ότι δίπλα στο «πολιτικό», δεν ταιριάζει καμία άλλη λέξη.
Νόμοι του κράτους, συνταγματικές αλλαγές, αποφάσεις της κυβερνώσας παράταξης, πολιτικές της αντιπολίτευσης, συμπεριφορές βουλευτών, πολιτευτών, περιφερειαρχών, νομαρχών και δημαρχών, αλλά ακόμα και του τελευταίου κομματικού στελέχους, όλα καθορίζονται και υπαγορεύονται από το πολιτικό κόστος. Οι αρχές, η ευθιξία, τα οράματα, η λογική η ίδια, θυσιάζονται στο βωμό της εύκολης λύσης και της ήσσονος προσπάθειας. Κι αν στο επίπεδο του τελευταίου κομματικού στελέχους δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία – πάντως είναι ενδεικτικό της νοοτροπίας – σε επίπεδο Κυβέρνησης κάτι τέτοιο είναι απλά ανεπίτρεπτο.
Η λαϊκή ρήση «αν δεν σπάσεις αυγά ομελέτα δεν φτιάχνεις» μοιάζει να μην βρίσκεται στα βιβλία πολλών. Προτιμούν, να αφήσουν άλλους να φτιάξουν την ομελέτα και αυτοί απλά θα γευματίσουν.
Η «τέχνη του εφικτού» είναι πια «Η τέχνη του εύκολου».
Αναρωτιέται όμως κανείς: ποιος ορίζει τι είναι το πολιτικό κόστος; Οι πολιτικοί; Η πολική; Τα ΜΜΕ; Μήπως τελικά ο ίδιο ο λαός; Ποιος κρίνει τα πάντα σε μία δημοκρατία; Η απάντηση είναι αυτονόητη θα πει κανείς. Να που όμως πρακτικά δεν είναι. Ας παραθέουμε χάριν συζήτησης, ευφάνταστα σενάρια ελληνικής επιστημονικής φαντασίας:
Σενάριο 1ο: «Γνωστός άγνωστος» (ελληνικό ιδίωμα και αυτό) εισβάλλει σε Πανεπιστήμιο κάνοντας γυαλιά καρφιά αίθουσες, εξοπλισμό, συγγράμματα, ερευνητικές εργασίες. Το κράτος – δώστε του όποια μορφή εσείς θέλετε - εισέρχεται, τον συλλαμβάνει, πιθανότατα δια τις βίας αλλιώς θα μιλούσαμε για παράδοση, όλα τα ΜΜΕ καλύπτουν το γεγονός το οποίο προβάλλεται πανελλαδικά στις βραδινές ειδήσεις. Υπάρχει πολιτικό κόστος;
Σενάριο 2ο: «Γνωστός άγνωστος» (φίλος του πρώτου ίσως) έχει βγει στους δρόμους, έχοντας φυσικά από το σπίτι πάρει όλα τα απαραίτητα. Λεφτά, κλειδιά, γυαλιά, κινητό, σφυρί, καδρόνι και ξυραφάκια. Αφού συναντηθεί με τα φιλαράκια ξεκινούν όλοι μαζί την βόλτα τους. Σε λίγο αρχίζουν να σπάνε ότι βρίσκουν μπροστά τους. Από περιουσίες του κράτους, που «τους καταδυναστεύει», μέχρι περιουσίες ιδιωτών, καθημερινά και σκληρά εργαζόμενων. Φτάνουν μάλιστα να κάψουν το ίδιο το φυλάκιο στον μνημείο του αγνώστου στρατιώτη.
Το κράτος προστατεύοντας την δημόσια και ιδιωτική περιουσία ως οφείλει , πιάνει τον έναν από αυτούς, τον αφοπλίζει, του περιορίζει χέρια και πόδια με χειροπέδες και τον αφήνει μπρούμυτα στο έδαφος ίσως και χωρίς γρατζουνιά, για να τον συλλάβει μετά. Συνεχίζει με τον επόμενο. Όλα τα ΜΜΕ καλύπτουν το γεγονός το οποίο προβάλλεται πανελλαδικά στις βραδινές ειδήσεις. Υπάρχει πολιτικό κόστος;
Σενάριο 3ο: Εισαγγελική έρευνα εμπλέκει σε μεγάλα σκάνδαλα πολιτικούς των παρατάξεων της βουλής. Εκπροσώπους του λαού εκλεγμένους από αυτόν, στην θέση αυτή για να υπηρετήσουν την χώρα. Η Κυβέρνηση άμεσα κινεί τις διαδικασίες και οι υποθέσεις εκδικάζονται. Βρίσκονται οι ένοχοι! Βουλευτές κομμάτων κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Οι ποινές είναι βαριές και εκτελούνται κατά γράμμα και απαρέγκλιτα για όλους. Ξεσπάει σάλος. Όλα τα ΜΜΕ καλύπτουν το γεγονός το οποίο προβάλλεται πανελλαδικά για μέρες. Η χώρα πηγαίνει εσπευσμένα σε εθνικές εκλογές. Υπάρχει πολιτικό κόστος;
Μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για … πολιτικό κέρδος;
