Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου (Εστία, 3/1/07)
Προ ημερών παρακολούθησα στην τηλεόραση τον υφυπουργό Γεωργίας της «φιλελεύθερης» κυβέρνησής μας να επιτίθεται στον αντίστοιχο εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ με το επιχείρημα πως ιδιωτικοποιώντας φορείς του αγροτικού χώρου η κυβέρνηση Σημίτη τίναξε στον αέρα την ελληνική γεωργία! Πάνω σε παράλληλη λογική ο Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ άσκησε κριτική στην πολιτική της κυβέρνησής του για την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ, με τον ισχυρισμό πως παραβιάζεται το πρόγραμμα του κόμματος που αυτός είχε συντάξει. Λες και θεματοφύλακας του κομματικού προγράμματος, και συνακόλουθα της ιδεολογικής κομματικής ορθοδοξίας, είναι το οποιοδήποτε στέλεχος που το έχει συντάξει κι’ όχι ο Πρόεδρος της παράταξης που παίρνει την λαϊκή ψήφο για να το εφαρμόσει!!
Την ίδια ώρα ο αρμόδιος για την Δημόσια Τάξη υπουργός καταγγέλλει (για διάφανους πολιτικούς λόγους) νόμιμα κόμματα της αντιπολίτευσης για συμπόρευση δήθεν με αναρχικά στοιχεία, ενώ αδρανεί μπροστά στις ευθύνες του για την σύλληψη των παρανομούντων. Σε γενικές γραμμές ο βερμπαλιστής υπουργός διστάζει να εφαρμόσει τους υπάρχοντες νόμους και προτιμά τις φραστικές πιρουέτες κατά κομμάτων και αδικοπραγούντων αντι-εξουσιαστών.
Αλλά και η κυβερνητική παράταξη στο σύνολό της είναι αδύνατον να αποφύγει τις λογικές αντιφάσεις. Από την μία εμπλέκεται σε συγκρούσεις για τον διακηρυγμένο της στόχο των ιδιωτικοποιήσεων (με σκοπό προφανώς την μείωση του δημόσιου τομέα της οικονομίας) κι από την άλλη δεν διστάζει να ιδρύσει καινούργιους κρατικούς φορείς (200 μέχρι στιγμής!) με στόχο τη διεκπεραίωση πολιτικών της στόχων. Κόπτεται υπέρ της προστασίας του ανταγωνισμού, αλλά συνειδητά τον παραβιάζει με την ρύθμιση των χρεών ορισμένων προς το ΙΚΑ (ενώ άλλοι τα πληρώνουν κανονικά) και με την μερική απαγόρευση λ.χ. πώλησης ψωμιού από τα σούπερ μάρκετς. Την ίδια ώρα η κρατική εταιρία ΕΚΟ συλλαμβάνεται να νοθεύει καύσιμα. Και να τιμωρείται απλά με πρόστιμο δίχως να επιβάλλονται στην διοίκησή της κυρώσεις για τον πολιτικό της αμοραλισμό.
Το πιό εκπληκτικό όμως είναι πως ο ίδιος ο Υπουργός Ανάπτυξης, ο κατ’ εξοχήν αρμόδιος δηλ. για την ενθάρρυνση της ανάπτυξης των αγορών και την μεγέθυνση της επιχειρηματικής δράσης, καταφέρθηκε δημόσια (29-12-2006) εναντίον της κερδοσκοπίας. Πως θα επιτύχει την ανάπτυξη των αγορών και την άνθηση των επιχειρήσεων με απαγορευμένη την επιδίωξη του κέρδους (!) δυστυχώς δεν το διευκρίνισε.
Και βέβαια ο παραλογισμός επεκτείνεται και στους απασχολούμενους στον δημόσιο τομέα. Οι περισσότεροι από αυτούς συμπεριφέρονται σαν οι οργανισμοί στους οποίους απασχολούνται να έχουν ιδρυθεί για την καλοπέραση αυτών που εργάζονται εκεί κι όχι για τους πολίτες - πελάτες που οφείλουν να εξυπηρετούν. Χώρια από το γεγονός πως σπάνια εκδηλώνουν αφοσίωση σε αυτό που κάνουν. Με την πρώτη ευκαιρία απέχουν από την δουλειά τους, ανακαλύπτοντας διακοπές και αργίες, ώστε να δουλεύουν όσο γίνεται και λιγότερο.
Από την άλλη μεριά τα ΜΜΕ διεκτραγωδούν την οικονομική κατάσταση του λαού κι αφιερώνουν ολόκληρα ειδησεογραφικά προγράμματα στην τιμή της γαλοπούλας και στις διαφορές κόστους ανάμεσα στις ελληνικές και τις ξένες. Την ίδια ώρα οι υποτιθέμενοι αποδέκτες της αγωνίας των ΜΜΕ για την οικονομική τους επιβίωση, οι Έλληνες πολίτες δηλαδή, δραπετεύουν για διακοπές στο εξωτερικό (κάπου 300.000 Έλληνες), άλλοι 500.000 περίπου (250.000 αυτοκίνητα επί δύο επιβάτες κατά μέσο όρο έκαστο) έφυγαν εποχούμενοι για διακοπές στην ελληνική ύπαιθρο, ενώ άγνωστος είναι ο ακριβής αριθμός όσων έκαναν το ίδιο χρησιμοποιώντας τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Την ίδια ώρα τα υπερκαταστήματα και άλλα υπερπολυτελή μαγαζιά πλημμυρίζουν από τον κόσμο που έμεινε πίσω. Η πρόσβασή σε αυτά υπήρξε κάποιες ημέρες σχεδόν αδύνατη από την πολυκοσμία!
Η ανεργία, σύμφωνα με τις εταιρείες δημοσκοπήσεων, αποτελεί το μεγαλύτερο άγχος για τους Έλληνες. Κι όμως, υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα εκατοντάδες αναγγελίες για την απασχόληση προσωπικού στον ιδιωτικό τομέα, που όμως οι Έλληνες εργαζόμενοι σχεδόν απόλυτα σνομπάρουν. Ενώ σε αναγγελίες προσλήψεων, ακόμη και οδοκαθαριστών, σε δήμους και κοινότητες προστρέχουν οι Νεοέλληνες κατά χιλιάδες (προφανώς διότι εκτιμούν πως στο δημόσιο τελικά δεν θα απασχοληθούν σε αυτές τις δουλειές) ενώ αρνούνται να εργασθούν λ.χ. ως πωλητές στον ιδιωτικό τομέα.
Τα ΜΜΕ επίσης κόπτονται για την φορολογική επιβάρυνση των μισθωτών. Αυτό όμως που δεν ομολογούν είναι πως οι μισθωτοί, σαν συντριπτικά περισσότεροι, απλά δηλώνουν περισσότερα εισοδήματα. Δεν πληρώνουν όμως τους περισσότερους φόρους. Αυτοί καταβάλλονται από τις ανώνυμες εταιρείες και τους ελεύθερους επαγγελματίες. Από τους μισθωτούς το 16% (δηλ. μεγαλομισθωτοί, στελέχη τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων, ακόμη και ο Πρωθυπουργός και τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου) καταβάλλουν σχεδόν το 80% των φόρων όλων των παρεχόντων εξαρτημένη εργασία. Οι περισσότεροι μισθωτοί δεν καταβάλλουν καθόλου φόρους, ενώ πολλοί εισπράττουν και γενναίες επιστροφές.
Μέσα σε όλο αυτό το υποκριτικό σκηνικό, αποκρύπτεται το γεγονός πως στην Ελλάδα μετράμε μοναχά δηλούμενα εισοδήματα, κι όχι την συνολική περιουσία των πολιτών. Δηλ. την ιδιοκτησία ακινήτων, χρεογράφων, μετοχών και αγρών με αδιευκρίνιστες προσόδους.
Απόλυτο Παραλογιστάν δηλαδή, που χαρακτηρίζει την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Μια χώρα θαυμάτων, δίχως λογική συνάφεια ανάμεσα σε πραγματικότητες και διακηρύξεις. Θα τολμήσει κανείς να λύσει τον Γόρδιο Δεσμό των παραλογισμών;
