Εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας

Στα πλαίσια της Συνταγματικής Αναθεώρησης, εξετάζεται το ενδεχόμενο αλλαγής, στον τρόπο εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Παραθέτω μερικές δικές μου σκέψεις :
Η σύγχρονη Ελληνική Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, η μεγαλύτερη σε συνεχόμενη διάρκεια, με τα όποια προβλήματά της, έχει καταφέρει πολλά.
Παρέλαβε το 1974, ένα κράτος κατεστραμμένο, με τους Έλληνες πολίτες διχασμένους και καχύποπτους.
Εγκαθίδρυσε τη Δημοκρατία, οικοδόμησε το κράτος, επεδίωξε την εθνική συμφιλίωση.
Έφερε την Ελλάδα κοντά στην υπόλοιπη Ευρώπη, καθιστώντας τη, ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Θεωρώ λοιπόν, πως η σημερινή μορφή του πολιτεύματος, δεν πρέπει να αλλάξει.
Οι Βουλευτές θέτουν στην κρίση του Κοινοβουλίου, τα προβλήματα της περιφέρειάς τους, ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση, αναλαμβάνουν τη Διοίκηση και την πρωτοβουλία των κινήσεων, ελεγχόμενοι σε κάθε περίπτωση από το Κοινοβούλιο.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εκλέγεται δια των αντιπροσώπων του Εκλογικού Σώματος (Βουλευτές) και ορίζει με την παρουσία του, το πολίτευμα της Χώρας.
Δεν ασκεί ουσιαστική εκτελεστική εξουσία, δεν δεσμεύει τη Χώρα με προσωπικές του πολιτικές.
Το Κοινοβούλιο νομοθετεί και έχει την ευθύνη διακυβέρνησης της Χώρας, ο Πρόεδρος διατυπώνει σκέψεις, συμβουλεύει, επιδιώκει την εθνική ομοψυχία, αλλά δεν κυβερνά.
Δεν θεωρώ χρήσιμη τη συγκέντρωση περισσότερων εξουσιών στο αξίωμα του Προέδρου.
Η εκλογή του Προέδρου απευθείας από το Εκλογικό Σώμα, είναι πολύ πιθανό να δώσει ιδιαίτερη δυναμική στο πρόσωπο του Προέδρου.
Ένα τέτοιο ενδεχόμενο εγκυμονεί τον κίνδυνο άσκησης προσωπικών πολιτικών από τον ενδυναμωμένο Πρόεδρο.
Ίσως βρεθούμε μπροστά σε πρόβλημα δυαρχίας, με τον Πρόεδρο και το Κοινοβούλιο, να έχουν και οι δύο την απευθείας Λαϊκή Εντολή.
Είμαι υπέρ της διατήρησης της Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Επιπλέον, θέτω σε συζήτηση, την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από το Κοινοβούλιο, με συγκέντρωση της απόλυτης πλειοψηφίας (151 βουλευτές).
Σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1975, για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από το Κοινοβούλιο, με πενταετή θητεία, διενεργείται ψηφοφορία, όπου απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία των (2/3) του Σώματος (200 ψήφοι), για την επίτευξη εκλογής.
Αν δεν καταστεί δυνατό, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται μετά από 5 ημέρες.
Αν και πάλι δεν επιτευχθεί η συγκέντρωση των (2/3) του Σώματος, επαναλαμβάνεται μετά από 5 ημέρες, με απαίτηση πλειοψηφίας των (3/5) του Σώματος (180 ψήφοι).
Αν και πάλι δεν προκύψει η απατούμενη πλειοψηφία, η Βουλή διαλύεται, προκηρρύσονται εκλογές και το Σώμα που θα προκύψει, εκλέγει Πρόεδρο με πλειοψηφία 180 βουλευτών.
Αν δεν προκύψει τέτοια πλειοψηφία, επαναλαμβάνεται μετά από 5 μέρες και εκλέγεται Πρόεδρος, εκείνος που θα συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία του συνόλου των Βουλευτών.
Στην περίπτωση που δεν υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία, επαναλαμβάνεται μετά 5 μέρες μεταξύ των 2 που πλειοψήφησαν και εκλέγεται εκείνος που συγκέντρωσε τη σχετική πλειοψηφία.

Η εκλογή του Προέδρου δεν πρέπει να δημιουργεί προβλήματα στη διακυβέρνηση της Χώρας, με διάλυση της Βουλής και διενέργεια πρόωρων εκλογών.
Η εκλογή του Πρόεδρου δεν πρέπει να βάζει σε ομηρία την Κυβέρνηση, εξαναγκάζοντας τη να «συνδιαλλαγεί», για να αποφύγει τη διάλυση της Βουλής.
Είναι πάντα θετική και χρήσιμη, η επιδίωξη ευρύτερης κοινοβουλευτικής συναίνεσης, όχι όμως υπό την απειλή εκλογών.
Το Σύνταγμα του 1975, προέβλεπε αυξημένη πλειοψηφία, διότι αφενός ο Πρόεδρος είχε αυξημένες εξουσίες και αφετέρου οι συνθήκες τότε ήταν πολύ διαφορετικές και ήταν χρήσιμη μια τέτοια προϋπόθεση, ώστε να εξαναγκαστούν οι πολιτικές δυνάμεις σε ευρύτερη συναίνεση.
Μετά από 30 και πλέον χρόνια Δημοκρατίας, έχει ωριμάσει μεταξύ των Ελλήνων και των Ελληνίδων, η αποδοχή μιας Προεδρικής υποψηφιότητας ευρύτερα αποδεκτής, χωρίς στενά κομματικά κριτήρια.Οι Κυβερνήσεις το έχουν αντιληφθεί αυτό και έχουν οδηγηθεί σε επιλογές, που ψηφίστηκαν θετικά από τα Κοινοβούλια, με πλειοψηφίες που υπερέβησαν κατά πολύ το όριο των 180 Βουλευτών.