Δημόσιοι Υπάλληλοι

Κάθε φορά που στις μεταξύ μας συζητήσεις, μπαίνει θέμα σχετικό με Δημοσίους υπαλλήλους, σχεδόν όλοι συμφωνούμε πως το υφιστάμενο καθεστώς εργασίας αυτών, πρέπει με κάποιο τρόπο να αλλάξει.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο, κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα ετών, να τεθούν σε επαναδιαπραγμάτευση.
Το πολιτικό κόστος τεράστιο, γι’ αυτό και οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων δείχνουν σχετική ατολμία.
Αυτό το διάστημα, η σημερινή κυβέρνηση, στα πλαίσια μιας συνταγματικής αναθεώρησης, φέρνει το θέμα στο προσκήνιο.
Μεταξύ των προτάσεων που παρουσίασε ο Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, περιλαμβάνεται και αυτή, που αφορά τη μονιμότητα των υπαλλήλων του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα.
Εκτιμώ πως πρόκειται για μια πολύ σοβαρή κίνηση, που προϋποθέτει πολιτικό θάρρος και δείχνει έμπρακτα, πρόθεση για την υλοποίηση ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων.
Τι συμβαίνει σήμερα στο Δημόσιο Τομέα ?
Η μονιμότητα των εργαζομένων, οδηγεί πολλούς από αυτούς, στον εφησυχασμό, τη χαλάρωση και τη μαλθακότητα.
Το βλέπουμε να συμβαίνει σε φίλους και γνωστούς μας, μετά την πρόσληψη τους από υπηρεσία ή επιχείρηση του Δημοσίου.
Η σιγουριά τους πλεονεκτεί αισθητά έναντι της αβεβαιότητας των υπαλλήλων του Ιδιωτικού Τομέα, σε τέτοιο βαθμό, που ίσως οδηγεί σε νέο διαχωρισμό εργαζομένων, σε προνομιούχους και μη.
Αρκετοί Έλληνες και Ελληνίδες, δεν έχουν ακόμη αποχωριστεί παλιά κατάλοιπα, θεωρούν «ρουφιάνο», «χαφιέ» κλπ αυτόν που θα τολμήσει να επισημάνει την εργασιακή ασυνέπεια και συνήθως όλοι μαζί συμφωνούν και αποδέχονται ένα ιδιότυπο καθεστώς σιωπής και ανοχής, που έχει ως αποτέλεσμα τα γνωστά νοσηρά φαινόμενα.
Τον καιρό που γινόταν προσπάθεια οικοδόμησης του κράτους, οι συνθήκες ήταν πολύ διαφορετικές.
Τότε η κυβέρνηση προχωρούσε σε μαζικές κρατικοποιήσεις, σε πλήρη αντιδιαστολή με τις σημερινές ιδιωτικοποιήσεις.
Τότε η εργασία σαν Δημόσιος Υπάλληλος δεν ήταν ελκυστική, σε αντίθεση με το σημερινό παραλήρημα και τις ατελείωτες ουρές κατά την υποβολή των σχετικών αιτήσεων.
Σήμερα, έχουμε ανάγκη από ένα Δημόσιο Τομέα με σύγχρονο οργανόγραμμα, ευέλικτο και αποτελεσματικό.
Με υπαλλήλους που δεν θα προκαλούν με την οκνηρία τους, θα ενδιαφέρονται έμπρακτα για τη σωστή διεκπεραίωση της εργασίας που τους αναλογεί, σεβόμενοι τον Έλληνα φορολογούμενο πολίτη.
Τι μπορούμε να κάνουμε ?
Μια συνταγματική αναθεώρηση, θεωρώ πως πρέπει να προσαρμόσει τα αντίστοιχα άρθρα του Συντάγματος, στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Οι δικές μου προτάσεις, που θέτω σε συζήτηση, έχουν ως εξής :
1. Οι συμβάσεις εργασίας του νεοπροσλαμβανομένου προσωπικού από τούδε και στο εξής, μπορούν να είναι :
α) Αορίστου Χρόνου, για τις θέσεις εργασίας εκείνες που καλύπτουν διαρκείς ανάγκες
β) Ορισμένου Χρόνου, για θέσεις εργασίας που εξυπηρετούν περιστασιακές ανάγκες
2. Αναδιατύπωση του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα. Ευέλικτο ωράριο, δικαιώματα και υποχρεώσεις.
3. Σύσταση τοπικών υπηρεσιακών συμβουλίων με αιρετά (εκλεγμένα από τις κατά τόπους Γενικές Συνελεύσεις του προσωπικού) και διορισμένα μέλη, που θα έχουν την «ενδιάμεση εργοδοτική ευθύνη».
4. Κατάργηση του Εφάπαξ.
5. Στα πλαίσια ενοποίησης των ασφαλιστικών ταμείων, ασφάλιση πλέον στο Ι.Κ.Α.
6. Για τους παλαιούς υπαλλήλους, κατά περίπτωση και ανάλογα με την προϋπηρεσία τους, ενδεχόμενη μετατροπή των συμβάσεων τους σε εύλογο βάθος χρόνου (10 – 15 ετών).

Η συζήτηση που έχει ξεκινήσει, ελπίζω να οδηγήσει σε χρήσιμες για όλους μας, τελικές προτάσεις.